Znasz to uczucie? To uczucie samotności?
Ja je znam. To już chyba moja codzienność.
Sprawiam wrażenie szczęśliwej.
Pamiętaj, że pozory mylą.
To tylko gra. Moja własna gra ze światem.
Wieczne poczucie odrzucenia przez reszte społeczeństwa.
Nieprzespane noce.
Twarz niczym skroplona wodą to była codzienność.
Ból ukazany w oczach, który zasłaniał się chwilowym szczęściem, zawsze był anonimowy, niezauważony.
Tajemnice skrywane przed światem do tej pory nie ujrzały światła dzienniego.
To wszytko było mną, częścią mnie.
Samotność zniknęła niczym szybko wytarta łza.
Zniknęła po 17 latach życia.
Zniknęła dzięki pewnym osobom.
Ale wracała.. Wracała z podwójną siłą.
Przyczyniała się do tego, że moja psychika przestawała walczyć, poddawała się.
Aż w końcu się poddała.
Gdy pewnego dnia ktoś sprawił, że znowu zaczęła się bronić.
Ktoś jej powiedział, że trzeba być silnym.
Wyobraź sobie, że życie to gra, ktorą Ty masz wygrać.
Twoja własna gra.
A teraz zamknij oczy.
Oczyść umysł.
Otwórz je.
I zacznij grać.
Po prostu graj.
_____________________________________________________________________________________________
Mam nadzieję, że się Wam spodoba.
Licze na szczere komentarze :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz